Metody leczenia

McKenzie jest metodą fizjoterapeutyczną stworzoną przez nowozelandzkiego terapeutę Robina McKenziego w latach 60. XX w. Metoda służy do badania, leczenia i przede wszystkim profilaktyki schorzeń związanych z kręgosłupem oraz stawami obwodowymi, chociaż pierwotnie leczono nią jedynie dolegliwości szyjnego oraz lędźwiowego odcinka kręgosłupa.

Od tradycyjnych metod rehabilitacyjnych metoda McKenziego różni się tym, że eliminuje nie tylko sam ból związany ze schorzeniem, ale również jego przyczynę, przeciwdziała również nawrotom choroby. Kluczowym aspektem leczenia metodą McKenziego jest bardzo dokładny wywiad poprzedzający testy ruchowe w obrębie kręgosłupa. Dzięki wywiadowi oraz testom fizjoterapeuta ustala tzw. zespół zaburzeń kręgosłupa. Leczenie kręgosłupa metodą McKenzie polega w głównej mierze na dobraniu przez terapeutę odpowiednich, indywidualnych ćwiczeń, które pozwalają zarówno na eliminowanie, jak i zapobieganie konkretnym dolegliwościom. Rola pacjenta jako uczestnika w terapii McKenziego jest kluczowa, ponieważ powinien on wykonywać bardzo dużą liczbę ćwiczeń samodzielnie w domu. Poza tym pacjent uczony jest również nowych sposobów wykonywania codziennych zajęć, dzięki czemu ryzyko nawrotu schorzenia jest w znacznym stopniu zminimalizowane.

PNF – Proprioceptive Neuromuscular Facilitation (torowanie mięśniowo – nerwowe) jest koncepcją posiadającą własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu – to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu jakim jest funkcja. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań. Chory powinien być partnerem fizjoterapeuty, określającym zakres i granice działania. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą.

Ortopedyczna Terapia Manualna Kaltenborn – Evjenth Konzept jest metodą postępowania fizjoterapeutycznego opracowana przez dwóch norweskich fizjoterapeutów: Freddyego M. Kaltenborna oraz Olafa Evjentha. Przedstawili oni całościowy system badania i leczenia pacjentów z ortopedycznymi dysfunkcjami narządu ruchu. Terapeuta na podstawie szczegółowego badania wykonanego wg ściśle określonego schematu dokonuje oceny biomechanicznej oraz funkcjonalnej pacjenta. Ponieważ ortopedyczne dysfunkcje narządu ruchu będące wynikiem przeciążenia, urazów, mikrourazów bądź zapalenia często obejmują wiele różnych tkanek, to w pierwszym rzędzie należy przeprowadzić szczegółową analizę dolegliwości pacjenta (bólu). Dysfunkcja może dotyczyć stawu, nerwu lub mięśnia albo wszystkich tych tkanek jednocześnie. W tym celu, aby nie przeoczyć podczas badania żadnej oceny, poleca się postępowanie według schematycznie ułożonej kolejności z wykorzystaniem wielu precyzyjnych, manualnych testów różnicowych. Wynik całego badania warunkuje podjęcie odpowiedniego leczenia. W zależności od rodzaju dysfunkcji stosuje się różne sposoby terapii. Inne techniki będą stosowane w przypadku leczenia nerwu, inne w przypadku leczenia mięśni, jeszcze inne w przypadku leczenia stawów. Jeżeli dysfunkcja somatyczna związana jest z występowaniem bólu to wykorzystuje się środki uśmierzające ból. Jeśli w badaniu stwierdza się ograniczoną ruchomość stawu (hypomobilność), to należy zastosować środki zwiększające ruchomość. Jeśli ruchomość jest za duża (hypermobilność) zastosowanie mają środki zmniejszające ruchomość. Zasadniczo we wszystkich rodzajach technik unika się bólu.

Sucha Igłoterapia (Dry Needling) jest mało inwazyjną metodą leczenia bólu polegającą na nakłuciu bolesnych punktów, które mogą być zlokalizowane praktycznie w każdym mięśniu ludzkiego ciała. Nakłucie to ma na celu likwidację tzw. punktów spustowych mięśniowo-powięziowych będących najczęstszą przyczyną występowania bólu i innych dysfunkcji (np. zaburzeń ruchomości) w układzie mięśniowo-szkieletowym.

Przed każdym zabiegiem zbierany jest dokładny wywiad dotyczący zgłaszanych dolegliwości jak i innych chorób towarzyszących. Badanie palpacyjne mięśni oraz powięzi (struktur je otaczających) pozwala zlokalizować miejsce odpowiedzialne za występowanie dokuczliwych objawów.

Jest to metoda za pomocą której możemy bezpośrednio dotrzeć do źródła bólu. Jest wiele skutecznych metod leczenia bólu, ale większość z nich oddziaływuje tylko pośrednio na punkty spustowe zlokalizowane czasami głębiej w mięśniu, np. w przypadku terapii manualnej, masażu lub zabiegów fizykalnych (prądy, pole magnetyczne, laser, krioterapia).

Stosując terapię Dry Needling mamy do czynienia z mniejszą częstością nawrotów bólu. Skuteczność tej terapii sięga nawet do 90% (mając na myśli wyraźną poprawę lub całkowite ustąpienie objawów).
Celem terapeuty jest uzyskanie tzw. reakcji drżeniowej mięśnia (tzw. twitch response), która jest 100% potwierdzeniem dotarcia igłą do punktu spustowego. Reakcja ta jest odczuwalna najczęściej jako impuls lub skurcz w mięśniu i czasami jest ona nawet widoczna przez skórę.

Kinesiotaping to metoda terapeutyczna, która polega na oklejaniu wybranych części ciała specjalnymi elastycznymi plastrami. Zostały one opracowane na początku lat 70. ub. w. przez japońskiego doktora Kenzo Kase, a największą popularność zyskały w latach 90.
Plastry stworzone są z bawełny i kleju akrylowego. Mają one grubość i ciężar zbliżony do skóry i podobnie jak ona są dość rozciągliwe. Ponadto przepuszczają powietrze i są wodoodporne. Plastry można nosić od kilu dni do kilku tygodni lub do momentu odklejenia się plastra.

Ściśle określony sposób klejenia stymuluje układ limfatyczny, poprawia krążenie, reguluje tonus mięśniowy i aktywuje układy uśmierzające ból. Na tej podstawie wyłoniły się różnorodne możliwości w zastosowaniu w profilaktyce, fizjoterapii sportowej, przy różnego rodzaju problematyce bólu, ortopedii, dziedzinie zajmującej się naczyniami limfatycznymi i wielu innych.